Κι όμως, έχουν περάσει 46 χρόνια από τότε... 17 Νοεμβρίου του 1973.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες του ΣΤ2 θυμήθηκαν την
ένταση των ημερών, τα δακρυγόνα, τη βία της αστυνομίας, την αγωνία, την ελπίδα
των νέων για ελευθερία, την επιθυμία όλων για αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Την κατάληξη τη γνωρίζουμε όλοι. Νεκροί, τραυματίες, συλλήψεις,
ξερονήσια. Έπρεπε να έρθει η προδοσία - θυσία της Κύπρου για να απαλλαγούμε από
τους δικτάτορες που μας τυραννούσαν για
7 χρόνια.
Το ’73 οι νέοι εξεγέρθηκαν από αγάπη για την ελευθερία. Κι εμείς
θυμηθήκαμε με την ευκαιρία αυτή ότι η
ελευθερία, όπως και η δημοκρατία, δεν είναι δεδομένη. Είναι ανθρώπινο
κατόρθωμα. Δεν κληρονομείται απλά. Πρέπει να τρέφεται από τη σκέψη μας, από το
αίσθημά μας και κυρίως από τη γνώση της Ιστορίας.
Την Πέμπτη 14 Νοέμβρη γιορτάσαμε
(λίγο νωρίτερα…) την επέτειο του Πολυτεχνείου με συγκίνηση, συζητήσαμε, είδαμε
ταινίες, ακούσαμε τον ραδιοφωνικό σταθμό των φοιτητών, τραγουδήσαμε, φτιάξαμε
πλακάτ με συνθήματα, είδαμε τον Γιάννη Ρίτσο να απαγγέλει στίχους από τη
Ρωμιοσύνη στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου:
... Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες
αυτό το χώμα είναι δικό
τους και δικό μας.
Τους τραγουδήσαμε κι εμείς δυνατά αυτούς τους στίχους!
Θα θυμόμαστε το Πολυτεχνείο και θα τιμάμε τους νεκρούς του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου